Onze ogen bewegen van nature heen en weer terwijl we door de wereld lopen; het is een manier om onze omgeving te observeren. Vanuit evolutionair perspectief is deze actie noodzakelijk om te overleven, omdat het ons in staat stelt de wereld te scannen op voedsel en potentiële roofdieren. Deze actie roept de neurochemie van moed op, omdat de combinatie van fysieke beweging en laterale oogbewegingen de rol van de amygdala bij het initiëren van een angstreactie lijkt te onderdrukken en tegelijkertijd de afgifte van dopamine stimuleert, een neurotransmitter die helpt een gevoel van plezier en beloning te vergroten.

Omdat we in de ‘moderne’ tijd veel minder bewegen en als we bewegen vooral op snelheid bewegen, krijgen onze ogen te weinig beweging of worden ze over-gestimuleerd wat een stress- en alerte reactie veroorzaakt. Ook het gefocust zijn op kleine schermen zonder brede oogbewegingen is een staat van hyperfocus wat het neurobiologische systeem van nature alleen doet als er focus moet zijn op bedreiging. De overspoeling van informatie via de schermen houdt het systeem ook in die hyperfocus zonder regulatie of gevoel van beloning.

Het is belangrijk bewust te zijn van dit neurobiologische proces. Met deze kennis kan je heel gericht zorgen dat deze oogbewegingen gebeuren. In het dagelijks leven kan je het helpen door niet óf gefixeerd te zijn met je ogen zonder beweging (beeldscherm), óf heel snel te bewegen en je sympathische systeem onder druk te zetten omdat aan het einde de dopamine rush voelbaar is (high intensity sporten). Beweeg eens kalmer en volg je omgeving en je eigen handelingen met je ogen. Je omgeving zal het ook op prijs stellen ;-).