Trauma beïnvloedt ons allemaal – vaak op manieren die je misschien niet verwacht.

Hoe vaak zie je iemand reageren met weerstand of ‘moeilijk’ gedrag? Op het werk, thuis, in de zorg, op straat of zelfs in de rechtbank.

Wat als ‘niet normaal’ gedrag geen bewuste keuze, maar een autonome reactie op trauma is?

In organisatorische systemen zoals het strafrecht, maar ook in de zorg en het bedrijfsleven, zien we dat straf en dwang vaak als oplossingen worden ingezet.

Dit werkt niet.

Het legt juist meer druk op mensen die al vechten om overeind te blijven. Achter dit zogenaamd afwijkende gedrag zitten diepe emoties zoals angst, schaamte of pijn. Het zijn overlevingsmechanismen, geen bewuste strategieën.

Toch blijven we in veel systemen duwen en bestraffen.

Maar met duwen is nog nooit iets dichterbij gekomen. Sterker nog, het creëert vaak juist meer weerstand en dus afstand. Ouders, werknemers, of cliënten – ze voelen zich in de hoek gedrukt in plaats van geholpen. Het probleem wordt zo alleen maar groter, niet kleiner.

Er is een andere weg.

Wat als we Trauma Informed benaderingen gebruiken? Dat betekent niet dat we minder verantwoordelijkheid nemen of gedrag goedpraten, maar wel dat we anders naar gedrag gaan kijken. Wanneer we begrip tonen en handelen naar wat neurobiologisch nodig is om gedrag te kunnen veranderen, openen we de deur naar echte oplossingen, in plaats van de kloof verder te vergroten.

Trauma begrijpen is niet alleen voor therapeuten.

Het is van belang voor iedereen – ouders, leidinggevenden, artsen, hulpverleners en ook zeker voor beleidsmakers. Hoe zou jouw werkomgeving veranderen als kennis over de neurobiologische impact van trauma en de invloed hiervan op gedrag leidend zou worden? In plaats van te duwen en te straffen?

🟢 Tijd om het gesprek maatschappijbreed te veranderen.