Welvaart heeft een vervelende en destructieve bijwerking: de mogelijkheid te vluchten van dat waar we niet mee geconfronteerd willen worden.

Als we ergens goed in zijn als biologische entiteit, dan is het overleven. Omgaan met wat er gebeurt. Miljoenen jaren heeft onze biologie zich ontwikkeld door aanpassing aan omstandigheden zodat we overleven. Dat betekende niet wegblijven van alles wat ‘moeilijk’ is. Dat betekende juist meer mogelijkheden ontwikkelen om om te gaan met gevaar en moeilijke omstandigheden.

In welvaart is alles gericht op behoud; van zekerheid dat we er niet ‘slechter’ op worden. Dus we verdedigen ons bezit, ons gedachtengoed, ons ‘geluk’. In die verdediging worden we steeds pro-actiever. Want geluk is het hoogste goed, daar zou het leven over moeten gaan en om moeten draaien: een constante gelukservaring. Is dat even niet zo, dan schieten we massaal in de stress en gaan gestresst op zoek naar de schuldige en de uitweg. Inmiddels verkeren we in die constante dissociatieve staat; volledig losgekoppeld van onszelf en onze omgeving.

Alle ballen op controle! We maken gehomogeniseerde systemen, steeds meer (dwingende) wetten en sociaal-maatschappelijke regels. Maar wacht! Die dopamine moet ook ergens vandaan komen en die raakt op een gegeven moment uitgeput omdat het nou eenmaal niet zo werkt in de natuur. Dus gaan we zoeken naar meer, constant meer, groter, leuker, intenser om nog te voelen… Het is nooit genoeg. En het leven is maakbaar, toch? Zeg me alsjeblieft dat we niet onder ogen moeten komen dat het niet zo is.

Maar wat als we wel geconfronteerd worden met tegenslagen en negativiteit en we hebben alle vluchtwegen al platgelopen? Wat als de negativiteit zo groot wordt dat we niet meer kunnen vluchten in meer veroveren, verdoven, ontkennen, positief-zijn en uitsluiten? Zouden we nu dan toch echt vastzitten in de fuik die we voor onszelf hebben gecreëerd? Wellicht is het een idee dat we gaan werken aan de angsten die we met ons meedragen, dat we juist wel zorgen daarvoor in plaats van het constant te ontlopen.

Want je ontloopt jezelf niet, hoe hard je je ook probeert anders te manifesteren. Trauma Informed Care gaat over veiligheid intern vinden om van daaruit onveiligheid te transformeren. Dan is er meer veerkracht mogelijk en ontstaat er meer draagkracht.