Het aanpassingsvermogen van een biologisch systeem is gigantisch sterk, slim en flexibel. Zeker als je herhaaldelijk traumatiserende ervaringen meemaakt als kind. Je hele biologische systeem zal zich daarop aanpassen. Dit is immers wat het kind meemaakt als zijnde de realiteit en waarheid. In die omstandigheden ontwikkelt het zenuwstelsel en het brein zich.

Iemand met een getraumatiseerd brein heeft letterlijk een ander brein dan iemand die geen trauma bij zich draagt. Om deze reden is het zo moeilijk van hen hetzelfde te verwachten. Wilskracht is gebaseerd op veerkracht en dat is nou net waar in geval van trauma geen toegang toe is. Logica ("Er is toch nu niks aan de hand?") is Chinees voor iemand met trauma, want het hele biologische systeem zit vast in wat het heeft aangeleerd en de overtuiging in gevaar te zijn.

Deze basis is het fundament, de realiteit waar je leven en verdere ontwikkeling zich op baseert. Probeer eens na te gaan hoe je de wereld ziet als je boos bent en hoe als je blij bent... Je schat alles om je heen anders in. Bij de meeste mensen duurt dat even, voor iemand met trauma kan de angstbril eigenlijk niet meer af zolang er geen aandacht is voor het verwerken van de angst en het ervaren en kunnen bewegen naar veiligheid.

(Edit: ik heb er traumatization van gemaakt anders zou dit statement impliceren dat trauma de gebeurtenis is.)