In onze maatschappij zijn we ingericht op reageren op wat geluid maakt en vervolgens dat te fixen, weg te maken. Het gedrag dus. Als een kind gedrag vertoont dat niet 'klopt', zorgwekkend of buitenproportioneel is, dan is er iets mis met het kind en moet het geholpen worden daaruit te komen.

Als we extreem gedrag zien als onvermogen voor een kind om te gaan met de eigen interne beleving, en daar hechtings- en ontwikkelingskennis aan koppelen, dan zien we dat de sleutelfiguren (of figuur) de primaire verzorgers zijn. Als die zichzelf niet kunnen reguleren omdat de interne onveligheidsbeleving nog steeds te overweldigend is en daarin vast zit, dan kan de ouder het kind dat ook niet geven.

In plaats van ouders 'op het matje roepen' en verantwoordelijk houden voor hun volwassen rol in de ouder-kindrelatie, zou het beter zijn te erkennen dat er overweldiging ten grondslag ligt aan die relatie en cognitieve controle onmogelijk is. Zowel bij het kind als de ouder. Het kind heeft allereerst een stabiele(re) primaire verzorger nodig, zonder dat is therapie nauwelijks zinnig.

Het zou zo helpend zijn als we zorg voor ouder en kind niet van elkaar zouden scheiden. Help (!!) de ouder eerst en kijk dan wat er nog over is van het extreme gedrag van het kind. Waarschijnlijk veel minder.