Drie jaar geleden werkte ik (Nikki) als vrijwilliger op een zorgboerderij net over de grens in België. Die zorgboerderij is hoe we die in NL vooral kennen: tijdsbesteding voor mensen met een aangeboren of later ontstane afwijking (NAH) in het brein waardoor deelname aan de ‘normale’
samenleving niet mogelijk is (gemaakt).

Al snel trokken een wat oudere man en ik naar elkaar toe. Hij wilde steeds naast me zitten en vertelde vooral met geluiden en gebaren allerlei verhalen. Maar J. was vaak heel boos en zelfs agressief vertelde zijn begeleider, dan moesten ze hem wel apart zetten tot hij was ‘afgekoeld’. Hij was heel vervelend en dat konden ze er niet bijhebben.

Vanuit trauma Informed perspectief (deze mensen zijn vrijwel per definitie getraumatiseerd omdat ze niet begrepen worden en zichzelf niet voldoende duidelijk kunnen maken, maar ook omdat ze vaak niet de veiligheid krijgen die ze zo nodig hebben) gebeurde daar hetzelfde als bij veel kinderen; het afwijzen van gedrag dat voortkomt uit intern gevoel dat overspoelt en zelf niet gereguleerd kan worden. Laten ‘afkoelen’ maakte overduidelijk de frustratie alleen maar groter; alleen gelaten en alleen door instorting rustig worden.

Ik heb gevraagd of ik met hem mocht werken en dat mocht schoorvoetend, hij was eigenlijk een ‘lost cause’.

Zijn neurobiologie is in basis niet zoveel anders dan dat van elk ander persoon. Wat heeft hij echt nodig? Ondersteund worden in zijn regulatie door aanwezigheid van een gereguleerde volwassene want alleen is het teveel. Samen is veilig.

Ik ben steeds onvoorwaardelijk bij hem gebleven; boos, blij, gefrustreerd, verdrietig… Het maakte niet uit. Ik was er. Toen ben ik muziek aan gaan zetten met alpha waves, tijdens de lunch en tijdens ons gezamenlijke werk in de moestuin. Samenwerken; ik haalde de groenten uit de grond of van de plant, hij haalde het groen eraf en deed het in de emmer. Samen brachten we het naar de koeling. Het kon zo een hele dag duren. Samen in ritme en herhaling.

Dit hebben we weken achtereen gedaan en als we samen waren was er alleen nog maar soms agressie en dat was ook oke. Helaas moest ik na een tijdje weg omdat ik terugverhuisde naar Den Haag. Ik mis hem nog regelmatig en vraag af en toe nog eens naar hem. Hij wordt nog steeds apart gezet.