Maatschappelijke obsessie met gedragscontrole en manifestatie terwijl iemand dat meestal biologisch helemaal niet kan. Het is de basis van het kapitalistische, Westerse systeem. Hierdoor ontstaat een normaal dat zorgt voor angst en indivdualisatie en ja; trauma (beschadiging aan je zelfidentiteit).

Ergens twee eeuwen geleden, tijdens de industrialisatie, was het de bedoeling dat mensen elkaar niet aanvulden in een ‘samen’leving, maar dat de economie gediend moest worden met mechanisatie en homogenisatie. Mensen moesten hieraan gaan voldoen, wat ook in wet- en regelgeving werd vastgelegd. De psychologie en psychiatrie zijn hierop ontstaan; gedrag analyseren zodat het van daaruit gecontroleerd kan worden.

Objectificatie en mechanisatie van de mens…

Hiervoor moest zowel de interne als externe natuur losgelaten worden en gestuurd worden op optimaal gedrag en manifestatie in een gecreëerd systeem. Gedrag werd iets dat volledig cognitief gecontroleerd moet kunnen worden en het individu wordt verantwoordelijk gesteld als dat niet lukt. Wilskracht, of je het nou wil of niet. Want anders… Gevoel mag er niet zijn want dat heeft invloed op dat gedrag. Stop het maar weg want we zijn er niet van gediend en het dient niet waar we naar streven.

Dus we ‘weten’ dondersgoed dat gedrag voortkomt uit hoe iemand zich intern voelt. Neurowetenschappen leveren ook duidelijk het bewijs hiervan, maar we voelen het zelf ook (als we eerlijk zijn). Hoe kan het zijn dat we blijven vasthouden aan het idee dat het onderdrukken van onze biologie leidt tot controle? We veroorzaken er vooral heel veel trauma mee en dus gedrag dat uiteindelijk door niemand meer te overzien is.

Mijn clienten komen vaak totaal uitgeput bij me: “Ik kan het niet, ik ben kapot. Het is mijn schuld”. Mijn hart breekt elke keer weer en ja, dat maakt me strijdbaar tegen systemen die ons daarin duwen en vasthouden.